از واقع گرایی روحانی تا آرمان گرایی رئیسی

تمامی مناقشات ریز و درشت انتخاباتی بین آقایان «رئیسی-قالیباف-میرسلیم» و «روحانی-جهانگیری-هاشمی طبا» را می توان در دوگانه ی «واقع گرایی و آرمان گرایی» خلاصه کرد.

3 کاندیدا بر حل حداکثری مشکلات اشتغال و رکود و مسکن و ... تاکید دارند و 3 کاندیدا حل حداکثری را خلاف واقعیت های موجود می دانند.

اگر بتوانیم تکلیف خود را با دوگانه «واقع گرایی-آرمان گرایی» حل کنیم ، با دیدی دقیق تر و در عین حال راحت تر می توانیم بین نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری قضاوت کنیم.

یکی از ظلم هایی که در حق «آرمان گرایی» شده است این است که آرمان گرایی را همیشه در تقابل با «واقع گرایی» قرار داده اند.

از آن جایی که انسان ها همیشه با واقعیت سر و کار دارند و براساس واقعیت ها زندگی می کنند و برنامه ریزی می کنند ، وقتی با «آرمان گرایی» رو به رو می شوند آن را مسخره تلقی می کنند!!!

ولی واقعیت امر این است که آرمان گرایی در تقابل با «محافظه کاری» قرار دارد.

آرمان گرایی و محافظه کاری دو نگاه متفاوت به «واقعیت های موجود» است.

واقعیت ها به دو دسته تقسیم می شود: 1-واقعیت های منفی : واقعیت هایی که در مسیر رسیدن به اهداف مانع ما می شوند

 2-واقعیت های مثبت: واقعیت هایی که راه رسیدن به اهداف را برای ما هموار می کنند.

«نحوه ی برخورد با واقعیت های مثبت و منفی» مهم ترین چالش میان«آرمان گرایی» و «محافظه کاری» است.

در محافظه کاری واقعیت های منفی و مثبت پذیرفته می شود و بر مبنای پذیرش این واقعیت ها برنامه ریزی(کوتاه مدت یا بلند مدت) می شود و در صورت نرسیدن به نتیجه مطلوب «واقعیت های منفی» عامل اصلی ناکامی انگاشته می شود و تقصیر عدم بهره مندی صحیح از واقعیت های مثبت بر گردن واقعیت های منفی انداخته می شود.

آرمان گرایی نیز همانند محافظه کاری واقعیت های موجود را می پذیرد ولی سعی در تغییر و اصلاح این واقعیت های منفی دارد تا مانع را از سر راه بردارد و مهمترین ابزار آن در تغییر واقعیت های منفی ، استفاده از «واقعیت های مثبت» و تقویت آن ها است.

در نتیجه بر این مبنا برنامه ریزی(کوتاه مدت و بلند مدت) می کند که واقعیت های منفی را ریشه کن کند و یا از تاثیر آن بکاهد و با استفاده حداکثری از واقعیت های مثبت و تقویت آن ها ، بتواند در مسیر رسیدن به اهداف خود قدم بردارد.

به طور مثال در برخورد با واقعیت مسئله ی اشتغال نوع برخورد آرمان گرا و محافظه کار را بررسی می کنیم:

1-واقعیت های منفی در زمینه ی اشتغال: قاچاق کالا ، واردات بی رویه ، مشکلات تسهیلات بانکی ، قوانین دست و پا گیر ، انحصار های دولتی ، تکنولوژی و بهره وری پایین ، سیستم آموزشی ناکارآمد و ...

2-واقعیت های مثبت در زمینه ی اشتغال: وجود نیروی کار جوان و تحصیل کرده ، منابع زیرزمینی غنی ، بازار مصرف چند میلیونی در داخل کشور و نیز در کشورهای منطقه ، وجود ظرفیت های نهفته در حوزه ی IT ، گردشگری ، مسکن ، پتروشیمی و ...

در برخورد محافظه کاری با مسئله بیکاری ، این واقعیت های منفی پذیرفته می شود و با صرف فعل «نمی توانیم» ، ایجاد اشتغال 4 میلیونی غیر ممکن تلقی می شود

ولی در نگاه آرمان گرایی اساس برنامه ریزی ها بر پایه ی رفع و کاهش تاثیر واقعیت های منفی و تقویت واقعیت های مثبت استوار می گردد تا بتوان در طول بازه ی زمانی معقول، اشتغال میلیونی برای جوانان ایجاد کرد.

به طور خلاصه ، مسئله ی اصلی این است که در محافظه کاری بر مبنای  «پذیرش» واقعیت های منفی برنامه ریزی می شود ولی در آرمان گرایی بر مبنای «تغییر» واقعیت های منفی برنامه ریزی صورت می گیرد.

به طور مثال در صنایع پایین دستی پتروشیمی می توان با هر یک میلیون تن مواد پلیمری 200هزار شغل ایجاد کرد.

این در حالی است که ظرقیت تولیدی کارخانه های موجود 16 میلیون تن در سال است اما تنها 3میلیون تن تولید سالانه این مواد را داریم.

یعنی عدم بهره گیری از ظرفیت 13 میلیون تنی مواد پلیمری موجب شده است که از ایجاد اشتغال  برای دو میلیون و ششصد هزار نفر بی بهره بمانیم

و  اکنون تنها 7درصد از بازار پاکستان و 40درصد بازار عراق را در این محصول در دست داشته باشیم.

آیا با فعال کردن این ظرفیت ها و برنامه ریزی جهت رفع واقعیت های منفی و با استفاده از سیاست خارجی صحیح نمی توان با افزایش صادرات این محصول در طول یک بازه زمانی معقول زمینه ی اشتغال جوانان را فراهم کرد؟

اگر از ابتدای انقلاب نگاهی آرمان گرایانه به واقعیت ها داشتیم ، مطمئنا در طول این 38 سال بسیاری از مشکلات کشور حل و فصل می شد لکن به دلیل مدیریت افراد محافظه کار و غیر انقلابی نه تنها واقعیت های منفی کاهش و رفع نمی شود بلکه روز به روز بر واقعیت های منفی افزوده می شود و از طرفی واقعیت های مثبت نیز سرکوب می گردد که نمونه آن را اخیرا در جلوگیری از پرتاب ماهواره ی «شریف ست» شاهد بودیم.