تب سطل آب یخ

تابستان امسال بود که خیل عظیمی از هنرمندان و سیاستمداران و ورزشکاران به چالش سطل آب یخ پیوستند و ویدیو های خود را در شبکه های اجتماعی به اشتراک گذاشتند و 100ملیون دلار جهت کمک به بیماران ALS جمع آوری کردند. کم کم افراد عادی نیز با انتشار  ویدیو ها خود به این جنبش پیوستند و تب چالش سطل آب یخ همه ی دنیا را فرا گرفت.

همزمان با این جنبش، انتقاداتی از سوی محافل مختلف مطرح شد. از جمله انتقادات ساده ای نظیر هدر دادن آب تا انتقادات پیچیده ای نظیر «بازی برد-برد ریاکاری ایدولوژیکی نظام سرمایه داری»!!!

البته صرف نظر از این انتقادات و با چشم پوشی از ایرادات آن ، مطمئنا این جنبش کمک قابل توجهی به بیماران صعب العلاج کرد و طبیعی است که هر حرکت و جنبشی یک سری امتیازات و ضعف هایی دارد و برخی ایرادات از ارزش آن کم نمی کند.

یکی از ضعف های بزرگ این کمپین «تب» بودن آن بود.تبی که چندین ماه جهان را در برگرفت و بعد از مدتی فرو نشست. تبی که دردی را نمایان کرد و در عین حال به اندام های دیگر آسیب زد.

واضح است که کمک به افراد نیازمند ، بیمار ، انسان های جنگ زده و ... با چنین تب های گذارایی قابل حل نیست و نیاز به یک «جریان» مستمر دارد.

جریانی که محدود به زمان خاص و مکان خاص و اشخاص خاص نباشد تا بتواند فقر و بدبختی را ریشه کن کند!

شاید ریشه کن کردن فقر در ذهن بسیاری از شما امری محال و آرمانی به نظر آید. اما به کمک یک «جریان»بسیار ساده می توان به این امر محال و آرمانی دست پیدا کرد.

«صدقه»جریانی ساده و عملی جهت مبارزه با فقر و بی عدالتی است. جریانی که در سبک زندگی اسلامی مغفول مانده است.

فرض کنید 72ملیون نفر شرکت کننده در این چالش تعهد کنند که هر هفته 1 دلار به عنوان صدقه به موسسات خیریه پرداخت کنند . در این صورت به جای 100 ملیون دلار در 6 ماه ، مبلغ 3.7 میلیارد دلار در سال به نیازمندان کمک می شود. یعنی 37 برابر 100 ملیون دلار.