برگشت به کلبه متروکه

آخرین مطلبی که در وبلاگ پست کردم بر می گردد به سال 1397.
با این حال هر از گاهی به بخش مدیریت وبلاگم سر می زنم و صندوق نظرات را نگاه می کنم و بیهوده منتظرم تا شاید آشنای غریبی راهش به اینجا بیفتد و سلام و علیکی با من بکند.
مثل پیرمردی تنها که لبه پنجره کلبه متروکه اش نشسته است و خیره به صندوق پستی اش است تا شاید پستچی نامه ای برایش بیاورد.
قلمم را خیلی وقت است غلاف کرده ام( تقریبا از 9 سال پیش). هر چند گه گاهی چند خطی نوشته ام ولی هیچ وقت نوشته هایم چنگی به دلم نزده اند و هیچ وقت مثل سابق نتوانستم مداومت در نوشتن داشته باشم. باز دقیقا مثل پیرمرد نقاشی که قبلا هر روز و شب نقاشی می کشید و الان تمامی رنگ هایش خشک شده است و تا حدودی راه و رسم نقاشی کردن را هم فراموش کرده است
چند باری خواستم همتی کنم و در اینستاگرام فعال باشم ولی از هیاهوی اینستاگرام بیزارم. از دنیای پر از رنگ و جیغ و فریاد متنفرم.
 دخترکانی که آن روزها مو به موی اتفاقات روزمره شان را با کلی شکلک خنده و قلب و... در وبلاگ هایشان می نوشتند الان در اینستاگرام بلاگر شده اند و وبلاگ محیطی خلوت برای نوشتن شده است
احساس می کنم هر کسی که می خواهد در اینستاگرام جدی بنویسد آخرش اسیر گیر و دار رسوم بلاگری می شود و هر از گاهی از دایره انصاف و عقل بیرون می افتد. 
دلم می خواهد به کلبه ی متروکه ی هیروگلیف برگردم. آب و جارویش کنم و سر و سامانش دهم. حوض اش را پر از آب کنم و در باغچه اش گل و درخت بکارم
و بنشینم گوشه ای برای خودم نقاشی بکشم.
امیدوارم سال 1401 سال رونق این کلبه باشد. حال ببینم چه می شود.